Himalaya Express

We hebben onderweg al een paar mooie treinreizen gemaakt. Zo volgden we in Europa het spoor van de Oriënt Express en reisden we naar Iran met de Trans-Azië Express. In Oezbekistan boemelden we dwars door de woestijn en de katoenvelden. Ook in India legden we flinke afstanden af door de Punjab, Kerala en Bengalen. In Tibet voegen we nog een spectaculair traject aan onze 'verzameling' toe, als we met de Himalaya Express van Lhasa naar Beijing reizen. In de trein leggen we de 3.753 kilometers af die deze steden van elkaar scheiden. Hiervoor is 42 uur nodig of te wel twee nachten. Alvast een kleine vingeroefening voor als we volgende week met de Trans-Mongolië Express in vijf nachten en zes dagen van Beijing naar Moskou reizen en er daarna nog twee nachten aan toevoegen in de Noord-West Express naar Arnhem.

De eerste 1.000 kilometers vanuit Lhasa zijn pas vijf jaar geleden in gebruik genomen. Ze spreken direct tot onze verbeelding van de chinese bouwdrift. De rails is voornamelijk aangelegd op enorme betonnen pijlers die de spoorlijn gestaag doen klimmen van 3.641 meter (Lhasa) naar het hoogste punt van boven de 5.000 meter. Vanwege deze grote hoogte wordt extra zuurstof in de trein gepompt en moeten we een gezondheidsverklaring tekenen, waarin we aangeven dat ons lichaam een verblijf op deze hoogte aan kan. Gelukkig zijn we al een paar weken in Tibet en zijn we helemaal geacclimatiseerd.

Als de trein eenmaal is vertrokken, wordt het tijd om te wennen aan het chinese treinleven. Ook een vorm van acclimatiseren zullen we maar zeggen. Toch hebben we het ons wat dat betreft wat gemakkelijk gemaakt. We hebben onze reisagent gevraagd om vier kaartjes te kopen, zodat we de hele coupé voor onszelf hebben. Het coupeetje is gezellig ingericht: tapijtje op de vloer, mooi opgemaakte bedden (wel een beetje vroeg zo aan het begin van de middag) en een gedekt tafeltje met thermoskan. Het hete water kunnen we aan het einde van het rijtuig zelf tappen. Onze medereizigers in het rijtuig zijn gelukkig niet erg luidruchtig. Maar het smakken (tijdens het eten) en het rochelen (voor en na het eten) gaan onverminderd door. Af en toe doen we de deur even dicht en genieten we in stilte van het fraaie landschap. In het begin blijft Tibet onverminderd ruig, maar na enige tijd raken de hoge bergen steeds verder op de achtergrond.

Nadat wij ons prettig hebben geïnstalleerd, besluiten we dat het tijd wordt voor een biertje. In het restauratierijtuig kunnen we worden gelaafd. Het is er rustig. De koks en de obers liggen wat te suffen op de banken en meer dan alleen een biertje kan er niet vanaf. De keuken gaat pas open om zes uur, dus een lekkere snack zit er niet in. Blijkbaar heeft het verdienen van geld hier geen prioriteit. Hoogtepunt van deze lakse communistische houding is als het personeel van het restauratierijtuig zelf wil lunchen. Ze boeken een aantal tafels af en als er dan te veel gasten zijn, worden die eenvoudig van hun tafel weggestuurd.

De volgende morgen, na een relatief rustige nacht, heeft het tibetaanse landschap plaatsgemaakt voor de groene chinese heuvels. De sanitaire voorzieningen hebben de eerste nacht in ieder geval minder goed doorstaan. Alle wc's zijn verstopt en het is er een grote bende. Onze hostess maakt er toch wel weer een ordentelijk geheel van, waarna wij ons weer opmaken voor een volle dag treinen: dwars door China is toch wel stoer! Nog negen nachten trein en twee overstappen te gaan... En we zullen het wel zien!