Kerst in Mysore

We rijden kerstavond tegemoet. Slingerend over een bergweg langs theeplantages, apen, pelikanen, ananasstruiken en rubber- en papayabomen, is dit moeilijk voor te stellen. Maar we worden er door de indiërs aan herinnerd. In het relatief christelijke zuiden (75% van de 2% christelijke indiërs woont hier) is veel versierd. Boven de wegen hangen slingers met zilverpapiertjes, aan de huizen hangen sterren van papier en wij slapen voor de rijk versierde kerststal vol gekleurde beeldjes. Jezus ligt er nu nog niet bij maar wacht in een la van het bureau, laat de man van de receptie (zelf moslim) trots zien. Hij is dan immers nog niet geboren.

Om de massa toeristen in kerstmanpakken aan de kust te ontvluchten, rijden we richting Mysore. De stad vol met Maharadja erfgoed, waaronder een eeuwenoud paleis. We hebben voor de gelegenheid een sjiek hotel geboekt: we slapen in de residentie waar vroeger de Britse gasten van de Maharadja sliepen. Het groots uitgepakte kerstbuffet met live muziek en echte kerstvrouw valt voor ons helaas in duigen omdat Annemieke ziek wordt. Iets totaal verkeerds gegeten. Dat moest natuurlijk een keer gebeuren in India. Onze plastic kerstmannetjes gaan weer in de rugzak en moeten nog maar even wachten. We horen nog net de kinderen van sjieke expats de microfoon overnemen van de leadzanger en (overigens even vals als hijzelf) Jingle Bells inzetten, als wij het licht uitdoen.

Op eerste kerstdag worden de kinderen van rijke indiërs vermaakt in de hoteltuin. Als de ouders maar genoeg betalen worden ze de hele middag door de kerstvrouw beladen met cadeautjes en volgestopt met snoep. Hoe verwarrend, als je je bedenkt dat aan de andere kant van de muur (3 meter hemelsbreed) straatkinderen bij het stoplicht lelijke plastic vliegtuigjes proberen te verkopen. Terugdenkend aan de arme gezinnen die we bij de backwaters van Allepey gezien hebben, vragen we ons af hoe India nu precies in elkaar zit. De bolle hongerbuik die we van de man des huizes vanuit onze kano in Allepey gezien hebben, staat nog rauw op ons netvlies. Do they know it's christmastime at all? Wij worden somber bij de gedachte dat er in India zoveel rijke mensen zijn (echt rijk) en dat er tegelijkertijd zoveel armoede te zien is in een hoedanigheid en van een omvang die wij in Nederland niet kennen. Ook geloven wij niet dat dat grote verschil tussen arm en rijk hier ooit nog goedkomt, daarvoor lijkt de afstand/afkeer jegens elkaar te groot.

Maar lang tijd om hierover na te denken heb je hier niet. Ook dat is India: je slingert constant op en neer tussen lelijk en mooi. Op tweede kerstdag is Annemieke weer opgeknapt en kunnen we het paleis bekijken. Onze verwondering is groot als het paleis ineens met duizenden lampjes schitterend verlicht wordt. Een sprookje als in 1001-nacht?! De marinierskapel begeleidt de oh-en-ah's met Strauss en we hebben het kerstgevoel volledig te pakken. De donkere kant van India is ver weg.

Wat zijn we rijk, zeggen we. Dat we deze reis samen kunnen en mogen maken. We denken terug aan het afscheid van familie, vrienden, werk, huis, gewoonten en onze comfortzone. De afgelopen maanden zijn we begonnen aan ons avontuur. We hebben veel gezien, geleerd, nieuwe mensen ontmoet, grenzen overgestoken en verlegd. Ondanks al het plezier dat we hieraan beleven missen we jullie wel. Juist een tijdje uit het dagelijks leven, de gewoonten en het comfort, doet ons dit extra beseffen. Als we even hunkeren naar boerenkool, goede wijn, een bank en gezelligheid, doet het ons goed jullie trouwe berichten te lezen op de site en in de mail. Het geeft een rijk gevoel te weten dat (tijdelijk) uit het oog, niet uit het hart betekent!