"I use backdoor, sir!"

De afgelopen weken wennen we steeds meer aan wonen in Nepal. De puberdochters van het schoolhoofd waar Annemieke 8 jaar geleden les gegeven heeft, wijden ons appartement als eerste bezoekers in. Nadat ze hun schooltassen netjes op een tafel leggen, vragen ze waar ze hun voeten en gezicht kunnen wassen. Helemaal fris storten ze zich zonder gêne op de koektrommel en pakken ze de krant om de valentijnsberichten te lezen. En passant geven ze commentaar op details van onze inrichting en worden de bloemetjes verschoven. "Much better!" Met hen hangen we de tibetaanse gebedsvlaggetjes aan de muur en verklaren we ons nepalese huis voor geopend. De ontwapenende wijze waarop deze meiden zich hier al meteen thuisvoelen is typisch nepalees. Daar voelen wij ons ook weer in thuis.
Daar zorgen de enthousiaste receptionistes van ons pand trouwens ook wel voor. Vrolijk worden we, bij iedere keer dat we passeren, begroet. Stiknieuwsgierig naar onze inrichting melden ze zich één-voor-één aan de deur en met goede smoezen weten ze een glimp van die 'dutchies' op te vangen. Wij vinden het prima: in ruil voor het aan ons leren van iedere dag een nieuw nepalees woord, mogen ze best zien welke kleden we op onze stoelen en tafels hebben gelegd.

We beginnen onze draai te vinden. De geluiden van de kraaiende haan, de spelende kinderen buiten en de blaffende straathonden 's nachts, zijn geen verrassing meer. Ook begroeten we met een kleine buiging en onze handen plat tegen elkaar (namasté!) onze buurvrouw een paar keer per dag.
Pieter loopt 's ochtends naar de kapper om de hoek. Soms om zijn nek te laten kraken, soms om zich te laten scheren. De shop is niet breder dan de stoel waarop de klant zit (een pijpela dus). De rechterwang kan prima geschoren worden, maar de linkerwang, daar kan de beste man echt niet bij. Wat nu? "No problem, I use backdoor, sir!" En inderdaad: trots op dit improvisatievermogen loopt hij via een steegje naar de voorkant van zijn shop en scheert hij ook de linkerwang.

Improviseren moeten we zelf ook. Omdat het water uit de kraan bij het koken niet gebruikt kan worden, word je je zeer bewust van wat je in de keuken doet. Er gaan heel wat flessen 'veilig' water door heen. Nog meer aandacht vraagt het stroomtekort. Er is maar 8 uur per 24 uur stroom, in blokken van elk 4 uur. We hebben wel een koelkast, maar je kunt je voorstellen dat vlees, vis maar bijvoorbeeld ook yoghurt vooral een koelkast wensen die ook áán staat. Improviseren dus. We eten vooral veel verse groenten die we op de markten tussen de oude, smalle steegjes kopen. Hier wordt nog gewerkt met een echte weegschaal en gewichten en ook de rekening wordt gewoon met hoofdrekenen opgemaakt. Het eiervrouwtje zit er tegenover en zoekt voor ons haar beste eieren uit. Zelfs bij deze eieren gaat de hollandse hygiënestandaard niet op: de kippenstront mag je er zelf afboenen.

Maar toch, samen met de producten uit de supermarkt komen we een heel eind. Van hutspot tot risotto, van pasta tot salade niçoise: het kan ook hier. De zelfbereide momo's zijn helaas geen succes. Dit wordt onbedoeld meer een soort maaltijdsoep. Gelukkig ook dat we niet hoeven te eten in de feesttent onder ons raam. Voor een festival wordt 's ochtends een complete buffel in stukken gesneden en een geitendarm netjes leeggeknepen. Wij zitten tijdens dit festival veilig aan een pizza.

Het voelt hier even als een thuis en tegelijkertijd is het ver van huis. Tijdens een glas rum-cola op het dakterras boven ons appartement kleuren aan het eind van de dag de toppen van de Himalaya in de verte langzaam roze-rood. De komende weken domweg gelukkig in Kathmandu.