Verslag van een reis vol tegenstellingen

Omdat we na de kou van de bergen in het noorden van India toe zijn aan wat zon en strand, besluiten we onze reis naar het zuiden aan te vangen. Vanaf onze lodge in Shimla met uitzicht over de Himalaya lopen we in deze bergstad steil naar beneden om op 2 à 3 niveaus lager de trein te nemen. Dit pad gaat langs de vele apen. Als er eentje een banaan te pakken heeft haalt hij naar je uit als je te dichtbij komt, als er eentje niets te eten heeft is hij agressief geïnteresseerd in onze tas waar een geurige (heerlijk vegetarische) lunch in zit.

Onze eerste indiase treinreis. Het station ziet er veelbelovend uit. Schoon en keurig voorzien van allerlei gemakken voor de reiziger zoals winkeltjes en slaapzalen. Aan de buitenkant van het rijtuig staan onze namen aangegeven met stoelnummers, wat een reserveringssysteem kennen ze hier! Onze trein vertrekt exact op tijd. Eenmaal in het rijtuig begrijpen we waarom deze zes uur durende rit maar 4,5 euro kost. De 'Himalayan Queen' heeft weinig koninklijks. De banken zijn keihard en moeten met 4 personen gedeeld worden waar wij in Nederland 2 mensen op zouden plaatsen. Ook de indiërs vinden dit wat oncomfortabel. Een vrouw gaat snel op onze plek zitten en plet daarbij onze lekkere lunch. Ze laat zich niet zomaar wegjagen: 'No problem, no problem' zegt ze. Het geheel eindigt in een duwpartij, eigenlijk erg gênant. Maar ze zit er totaal niet mee. Een paar minuten later ondergaat ze gelaten dat er een andere indiër ongeveer op haar schoot kruipt, mensen lijken zich hier minder druk te maken om anderen. Weer een leermomentje voor onszelf. Ondertussen voeren we leuke gesprekken met medereizigers en hangen we in de open deur om te genieten van het magnifieke berglandschap waar deze trein (deze smalspoorlijn staat op de Unesco-lijst) doorheen slingert.

In het morsige provinciestadje Kalka waar we de nacht doorbrengen worden we verwelkomd door ezels, varkens, koeien en honden op de hoofdweg. Alles loopt door elkaar, naast een man die vanaf een kar vers gekookte eieren verkoopt en schoolbussen die daar weer toeterend hun weg langs vinden. Meteen trappen we in een truc van een autoriksja. We vragen hem ons naar een bepaald hotel te rijden en feilloos parkeert hij de riksja voor een heel ander hotel: eentje van wie hij geld ontvangt als wij daar gaan slapen. Dit soort handel staat ons niet zo aan, dus we gaan mooi zelf verder op zoek. Erg gelukkig zijn we als we na flink onderhandelen ons meest smoezelige hotelkamertje tot nu toe betrokken hebben. Waarom deze kamer zo goedkoop is blijkt 's avonds: een disco grenst aan de achtertuin van ons hotel en bovendien hoeft 'Yes, of course we have hot water' niet te betekenen dat dit water ook uit de douche komt. De service is wel pico bello op orde. Als Annemieke de (licht)knopjes uitprobeert springt er ineens een man onze kamer in met de vraag wat wij willen. Wij snappen er niets van en vragen hem wat hij van ons wil. Na minutenlange onduidelijke blikken en woorden heen-en-weer snappen we dat we op de knop roomservice hadden gedrukt. Om deze miscommunicatie kunnen we met elkaar erg lachen. Die taal verstaan we allemaal. Op zoek naar shampoo komen we terecht in allerlei winkeltjes waar ze het erg leuk vinden toeristen te zien. Lopend beginnen we ons af te vragen of we echt in een van deze wel heel lokale en ranzige tentjes moeten gaan eten. Onze verbazing en verrassing is groot als er vanaf de vieze straat in deze afgelegen provinciestad achter een deur met spiegelglas een piekfijn restaurant tevoorschijn komt. Het biedt ons vervolgens het lekkerste (weer heerlijk vegetarisch) eten dat we tot nu toe hebben gehad in India. Onze ober begint enthousiast uit te leggen welke gerechten te spicy voor ons zijn en dat het water voor de thee echt goed gekookt heeft. Het lijkt wel of hij een cursus 'Food for tourists' gevolgd heeft. Hij heeft geen cola maar wel Pepsi en als toetje komt er butterscotch-ijs uit de diepvries. Dat dit een gave plek is, weten de locals ook. In een zaak waar vele tafels niet bezet zijn, komt een groepje jongens van 16 jaar bijna op onze tafel zitten. Giechelend beginnen ze verlegen een gesprek met ons. Op de vraag of wij op Facebook te bereiken zijn antwoorden we bijna beschaamd dat we ons nog niet aan die moderne zaken gewaagd hebben. We voegen hieraan toe dat we ook geen Wiefie (WiFi) gebruiken, waarop zij in koor aangeven dat we zeker Waifai bedoelen. Annemieke krijgt van deze jonge charmeurs spontaan een schattig klein leeuwtje cadeau en enthousiast worden we uitgewuifd. Op weg naar onze slaapzak, want de ondefinieerbare vlekken op de 'schone' lakens nodigen niet echt uit.

Al om 5h30 lopen we weer in het donker onder de sterrenhemel met zaklamp naar het station. Daar stappen we letterlijk over tientallen slapende mensen heen, op weg naar onze luxe Executive Class. Dit lijkt meer op koninklijk reizen: alles wordt gebracht (thee in thermoskan, koekjes, cornflakes, melk, 'bruin brood', vegetarische aardappelcutlet (erg lekker!!), vers fruit en vruchtendrank). Dit uitgebreide ontbijt en 400 treinkilometers kosten ons in totaal 33 euro. De trein kan echter pas rijden als de koeien op de rails voor de bok zijn weggetoeterd en de dragers alle koffers de trein in hebben getild. Als je geld hebt, laat je alles doen hier. Tot de meest gênante dingen aan toe. Zelf houden we er een ander mensbeeld op na. We hebben moeite met de meest onzinnige commando's die gegeven worden aan 'lagere' mensen ('Geef mijn koffertje even' ) en het niet zelf helpen als je het mis ziet gaan. Maar goed, ook dat is India. Tijdens de rit verkoopt een reiziger vakantiehuizen aan medereizigers en is de conducteur op efficiënte wijze bezig met het steeds overplaatsen van mensen die dubbel geboekt staan. We rijden door dichte mist langs 'tentjes' (een stuk plastic onder een stok) op de perrons van stations. Voor deze tentjes zitten hele families met sjaals ingepakt tegen de kou naast kleine vuurtjes van afval. Een man trekt midden op de rails zijn kleren uit en wast zich bij de kraan die bestemd is voor de bevoorrading van de trein.

De aankomst in New Delhi is heftig. Geschokt zijn we als we de vele tentjes en straatkinderen langs het spoor zien (waar overigens meer succesvolle indiërs met aktetassen gewoon langs lopen). Sommige kinderen zijn amper 2 jaar oud, hebben geen broekjes aan en een enorme bos verwilderd piekhaar.

Onze pick-up, die we hadden geregeld en van tevoren hadden betaald om een beetje relaxed in deze megastad aan te komen, is er niet. In alle hectiek van het station zoeken we zelf een taxi. Dit gaat anders dan in Nederland: je doet zaken met een opdringerige bemiddelaar (niet rechtstreeks met de chauffeur), de prijs die men naar je toeschreeuwt is gemiddeld 10 keer te hoog en de chauffeur weet bijna nooit waar hij naar toe moet. We worden door een bemiddelaar die weigert aan de chauffeur onze bestemming mede te delen, de taxi ingeduwd. Dat geeft geen goed gevoel dus we springen snel weer naar buiten. Door al dit schreeuwerige en opgehitste gedoe (en een gat in het asfalt) valt Annemieke met zware rugzakken op straat. Ineens is er tussen al deze onaardige mensen een vrouw die haar met brede glimlach overeind helpt. Deze tegenstelling is wat verwarrend: een oprechte glimlach tussen al dit verbaal geweld? Natuurlijk vinden we uiteindelijk een taxi zonder bemiddelaar en zijn we blij met een chauffeur die de weg ook niet helemaal weet, maar ons uiteindelijk door op eigen initiatief te gaan bellen naar het hotel, pico bello aflevert. In het hotel proberen we vervolgens verschillende beïnvloedingsstijlen uit: we willen dat het hotel onze taxi betaalt, aangezien wij al voor de pick-up betaald hadden. De pick-up bleek 2 uur te laat weggegaan te zijn onder het mom van: 'Oh, was your train on time? Why didn't you wait for my driver?' Wij krijgen uiteindelijk gelijk en ons hotel betaalt de taxichauffeur. Moe willen we in onze goede kamer met dito bedden eindelijk gaan slapen. Hierbij hadden we niet gerekend op de bewaker van het tegenoverliggende terrein. Deze meent het terrein onbewaakt achter te kunnen laten met de tv (in zijn bewakershokje) zeer hard aan. Misschien wil hij de cricketwedstrijd aan de andere kant van de straat volgen? In ieder geval is het onmogelijk om met dat getetter te gaan slapen. We lossen het op zijn Hindies op: hangend en schreeuwend uit het raam vragen we zijn aandacht en vertellen we dat de tv zachter moet. De bewaker is niet geïrriteerd door ons geschreeuw, maar begint juist enthousiast te zwaaien naar ons en roept zelfs zijn collega's erbij om ons goede nacht te wensen.

De volgende ochtend begint om 5h00 uur ons laatste deel van onze reis naar het zuiden. Ons tijdschema is strak, want er moet ingecheckt worden voor het vliegtuig. Ook deze taxi hadden we in verband met het gemak, van tevoren geregeld en betaald. Na vier keer checken de vorige dag vertrouwen we er vol goede moed op dat deze taxi er ook is. Fout. De taxi blijkt te zijn vertrokken om ergens zijn band te verwisselen, vertrouwt de receptionist ons toe. Zijn band te verwisselen?! Wij moeten inchecken over een kwartier.....

We zijn toe aan het strand!