Incredible India

Op weg naar Nepal maken we een tussenstop in de grote stad Kolkata (naast Delhi en Mumbai de derde stad van India). In gedachten blikken we terug op onze tijd in India. Een land vol tegenstellingen waar mooie en lelijke dingen hand in hand gaan. Al onze India-ervaringen komen samen in 24 uur Kolkata. Van Kolkata weten we dat het een vieze stad is. Onze reisgids waarschuwt voor gegarandeerde bedvlooien op bijna ieder hotelbed van de stad. We boeken dus een luxe en duur hotel, het Hyatt Regency.

De Hyatt airportpick up is picobello op orde. Exact op tijd staat een luxe Toyota voor ons klaar, de achterbank compleet met krant, briefpapier, pennen en mineraalwater. De vele invalide bedelaars en straatkinderen die op de ruit slaan en zoenen bij het wegrijden, nemen we vanaf ons pluche voor lief. Vanaf de weg begrijpen we dat Kolkata nog erger is dan de andere Indiase steden. De sloppen staan dit keer niet in wijken bij elkaar (daar zijn we inmiddels al wel aan gewend) maar overal langs de weg. De hele stad lijkt één grote sloppenwijk en afvalberg. Behalve dan ons luxe hotel, het glimmende gebouw dat hoog uitsteekt boven de rotzooi. Een soort luxe-oase in een woestijn van armoede en troep. Deze tegenstelling is typisch India.

We hebben een kamer waarin alles in overvloed aanwezig is. Zo ligt het halve bed vol met kussens en zijn er meer handdoeken dan we ooit in 24 uur nat kunnen maken. Onze rainshower voldoet uitstekend en de waterkers-haar-salade vertroetelt de haren na maanden afzien. Helemaal fris in de lobby constateren we dat het overgrote deel van de hotelgasten geen westerse zakenmannen zijn, maar rijke indiërs. Ook weer typisch India, dit is een vraag die ons al weken bezighoudt: hoe is het om rijk te zijn in een land waarin je elk moment van de dag struikelt over armoede? Compleet uitgedost in prachtige sari's gemaakt van de mooiste en felgekleurde stoffen die je je maar kunt voorstellen, stapt een hele familie uit de lift. Op weg naar het bruiloftsfeest in de hoteltuin. Het bruiloftsbuffet naast het romantisch verlichte zwembad is groots opgezet en uiteraard wordt er mooi en veel vuurwerk afgestoken. Ook dit aspect van India hebben we leren kennen: er wordt uitbundig feest gevierd als het even kan. Daar hoort natuurlijk ook muziek bij, zodat we 's avonds van ons dure Hyatt bed af-ge-beat worden. Niemand die zich stoort aan deze herrie (een indiase vaardigheid die we zelf nog niet onder de knie hebben).

Wakker en bladerend in het promotijdschrift van het Hyatt zien we een prachtige fotoreportage van de minstens 12 religies die in India naast elkaar beleden worden. Het feit dat dit land ruimte biedt aan zoveel verschillende geloven en denkwijzen, zien wij als iets moois. We gunnen Nederland iets meer van deze houding en hopen na onze terugkomst zelf deze openminded wereldvisie ons af en toe te herinneren.
Nog zo'n gaaf aspect van dit gekke land: zappend komen we uit bij de uitreiking van de Bollywood-oscars. Fragmenten van de vele Bollywood films van het afgelopen jaar komen langs, inclusief de lekkere dansnummers en kleurrijke kleding (hier mag alles glimmen en glitteren!). Wat een talent spettert van ons LCD-scherm af.

Helaas is er achter dit hotel sprake van wat minder talent, dat ons ook de gedachte doet bevestigen dat India helemaal geen booming-economy op wereldniveau is. De hoteltuin kijkt uit op het Eden-stadion. Het Eden-stadion heeft de status voor cricket die het Wembley-stadion voor voetbal heeft. Over een paar dagen begint in India de Worldcup cricket en dit stadion had de eer de openingswedstrijd te verzorgen, tenminste als het op tijd gerenoveerd zou zijn en aan de huidige internationale maatstaven zou voldoen. Helaas is de dag voor ons verblijf besloten dat de wedstrijd niet hier gespeeld kan worden: het is nog niet af. Een schande voor de stad en een grote kostenpost voor velen. De reactie van de verantwoordelijke (die als enige taak heeft het coördineren van de openingswedstrijd in dit stadion) is niet meer dan: 'Ik weet niet wat er niet goed is, ze hebben me niet gezegd wat er nog moet gebeuren. Later heb ik zelfs nog een e-mail gestuurd'... Het niet zelf verantwoordelijkheid nemen en graag de schuld bij een ander leggen, hebben we ook al eerder gezien in dit land. Waarschijnlijk gaat deze man er nog mee weg komen ook: als je eenmaal belangrijk bent in India, blijf je dat ook. Je hebt VIP's en je hebt VIPVIP's. Politici bevinden zich hier in die laatste categorie. Dat leidt soms tot bizarre situaties: 's avonds op weg naar het station gaat het echt nog maar net goed. Rakelings rijden we langs een tegemoetkomende colonne VIPVIP's die met hoge snelheid op onze weghelft aan het inhalen is. Dat niet alleen anderen maar ook zijzelf iets over kunnen houden aan een aanrijding lijken ze zich vanwege hun idee van onschendbaarheid nauwelijks te realiseren.

Op het station van Kolkata zijn we weer helemaal back to earth. De loopriksja's die we zien doen ons veel. Een loopriksja is een hoge stoel op grote wielen die aan de hand van een houten constructie voortgetrokken wordt door een lopende man (vaak op blote voeten). Dat deze riksja's gemaakt worden, begrijpen we. Dat er 'chauffeurs' voor zijn, begrijpen we ook. Maar dat er een rijke indiër ook echt op gaat zitten..... de aanblik van dit geheel komt even heel hard binnen. Over de slapende mensen stappen we naar de Upper Class Waiting room (gelukkig zijn ook hier de WC's gewoon op z'n indiaas ontzettend smerig) en wachten we op onze nachttrein naar Dardjeeling. Als de toeter klinkt komt de chaos in beweging. Het hele perron is bomvol mensen. De ratten rennen tussen de rails en de koelies zigzaggen (ons opzij duwend) met bagage op hun hoofd richting deuren. Te midden van deze chaos zien we ineens een prachtige lach, vol witte tanden: onze host verwelkomt ons en begeleidt ons naar onze (privé!)coupé.

Kolkata laten we achter ons. 's Ochtends worden we wakker in een landschap van rijstvelden, koolzaad, dorpjes en waterbuffels. De zon die opkomt maakt dat we deze overgang naar platteland als een verademing ervaren. Ook dat is weer India: het mooie licht dat over een ochtendmist kan schijnen...

We gaan op weg naar de theeplantages van Dardjeeling. We hadden alleen niet gerekend op de extreme kou die we daar aantreffen en dus zijn we met dezelfde jeep linea recta weer de berg af gereden. Onze Dardjeeling ervaring is vooralsnog niet veel meer dan het drinken van een (overigens wel verrukkelijke) pot thee in een restaurant waar het zelfs binnen slechts een graad of 12 was.

We bevinden ons nu vlak aan de grens met Nepal en zullen daar morgen overheen gaan. Met een pot bier en onze laatste vegetarische mushroom masala vinden we allebei dat het goed is zo. India gaat onder je huid zitten, net zolang totdat je er echt genoeg van hebt. Maar we weten ook nu al dat we een keer terug zullen komen. De kleuren, klanken en de uitbundigheid van de indiërs zullen we gaan missen. Het is hier nooit, nooit saai. India leeft, en degene die er doorheen reist dus ook!