Namasté

We hebben de eerste etappe van onze reis afgerond! Zo'n tien dagen geleden zijn we Nepal in gereisd. Tussen Nederland en Nepal liggen nu vijf maanden en 7.000 hemelsbrede kilometers achter ons. Hoewel Kathmandu (hoofdstad van Nepal) ons eerste hoofddoel is, voelt het als een zeer bijzonder moment om de grens tussen India en Nepal over te steken. De grens wordt gevormd door een brede rivier en tussen de twee grensovergangen ligt een enorme brug. Aan het eind van de brug wapperen de zo karakteristieke nepalese vlaggen. Het is mooi om op deze manier samen, hand in hand, Nepal binnen te lopen. Al snel wordt het nepalese visum in ons paspoort geplakt en zijn we weer bevangen door het Nepalvirus. Dit is de achtste keer dat we Nepal in reizen. Alles gaat hier zoveel vriendelijker dan tijdens de afgelopen vijf maanden. Het voelt vertrouwd om weer op nepalese bodem te staan! Ook de activiteiten bij het grenswisselkantoor zijn niet vreemd voor ons. Daar gebeurt namelijk nog niet veel. Iedereen licht een beetje te suffen in de zon. Pas als wij binnen komen, komt men in beweging. Later begrijpen we waarom. Wij zijn de eerste die dag die indiase roepies in het laadje brengen. Direct na ons wordt het kantoortje bestormd door een enorme horde nepalezen op zoek naar indiase roepies. Of iedereen aan zijn trekken komt, vragen wij ons af. Zoveel hadden we nu ook weer niet bij ons.

Met onze verse nepalese roepies op zak duiken we een kroeg in om onze aankomst in Nepal te vieren. Zo trots als een pauw bekijken we het visum in ons paspoort aandachtig. Hij staat er echt in! Vijf maanden geleden stapten we in Den Haag in de trein op weg naar Kathmandu. En nu zijn we er bijna. We slaan de kaart van Nepal open en stippelen de route uit, rekening houdend met de kwaliteit van de wegen in Nepal. We besluiten om de reis in drie dagen te knippen.

De eerste twee dagen gaan veel vlotter dan gedacht. Omdat de weg nog op het vlakke ligt, stuiven we met een rotgang door Zuid-Nepal. Het is onze eerste keer in dit zuidelijke en vlakke deel van Nepal. Onbekend met aardverschuivingen (zoals die in de bergen regelmatig voorkomen) zijn de wegen hier van prima kwaliteit (veel beter dan in India). Daar komt bij dat er hier nauwelijks gemotoriseerd verkeer op de wegen is. Daarentegen zijn we 's morgens getuige van het fietsende forensenverkeer. Het lijkt de Laan van Meerdervoort wel. Wat een drukte! Wat verderop op de dag passeren we de nepalese theetuinen van Ilam (min of meer de tegenhanger van het indiase Dardjeeling). Tip voor Tante: try this tea at home! De droge rivierbeddingen waar we doorheen rijden zijn gigantisch. Pas nu weten we wat die bruine modderstromen zijn die we voorheen altijd van bovenaf vanuit het vliegtuig konden zien. Het zijn de rivieren die vanuit de Himalaya naar het indisch subcontinent stromen en onder andere de Ganges voeden. Deze weg luidt dus zowel het einde van het subcontinent, als het begin van de Himalaya in.

Dat we de heuvels inrijden merken we de laatste dag. Dan slingert de weg door de uitlopers van de Himalaya langs rijstvelden en schattige dorpjes. In het begin genieten we nog van de fraaie vergezichten. Maar als we echt diep in de bergen zijn en de weg verwordt tot een stoffig karrenspoor, liggen we ongeveer op de kop in onze jeep te proesten. Met een knallende hoofdpijn en het stof uit onze longen rochelend komen we uiteindelijk Kathmandu binnen gereden (90 km in vijf uur!). We staren wat wezenloos uit het raam van de jeep naar alle herkenningspunten. Toch knijpen we elkaar even zachtjes in de hand. We hebben het gehaald en dat hebben we toch maar mooi samen gedaan! Op de taxistandplaats gaan onze gedachten echter direct uit naar de WC en naar het vinden van een stabiele ondergrond na al het geschud van de jeep. Dat is toch iets anders dan het door ons van te voren bedachte vuurwerk.

Deze beduusde indruk, maakt al snel plaats voor een brede glimlach. Zo weet ons vaste hotel niet van onze komst. De tibetaanse conciërge slaakt een klein vreugdekreetje als hij ons ziet. En ook in de rest van het hotel staat alles even stil. Van de manager tot de schoonmaaksters. Iedereen is aangenaam verrast en komt ons gedag zeggen. Dat brengt zoveel vrolijkheid met zich mee, dat we die zware jeeprit snel weer vergeten zijn. Gedurende de reis lijken op die manier bijna alle heftige en zware momenten te verdwijnen uit ons geheugen. Nu is het tijd voor totale ontspanning. Onderweg heb je namelijk veel aan je hoofd. Steeds ben je bezig met het organiseren van de reis en het maken van keuzes die daarbij horen (van hotel tot bestemming). Dat maakt het leven onderweg soms zwaar en vermoeiend. Nu dus even niet meer. Het is tijd om te genieten met een goed glas wijn. Op het dakterras van het hotel schijnt de zon overvloedig. In die warme middagzon proosten we op alles dat we samen hebben meegemaakt de afgelopen maanden, maar ook op dat wat komen gaat. Want we hebben nog vier mooie maanden voor ons, waarvan twee in Nepal. Voor die twee maanden hebben we een appartement gehuurd als basis voor onze activiteiten hier en ter voorbereiding op het vervolg naar West-Tibet. De afgelopen dagen zijn we bezig geweest met het decoreren daarvan om het helemaal van onszelf te maken. Beetje bij beetje krijgt ons huishouden hier zijn vorm en gezelligheid. Eindelijk, na al die jaren, kunnen we onze nepalese vrienden bij ons thuis uitnodigen in plaats van andersom. En dat voelt goed.