Ali-ali nepali

Onze liefde voor Nepal is begonnen in 2003, in het dorp Dandagaun aan de rand van de Kathmandu-vallei. Hier heeft Annemieke acht jaar geleden twee maanden engelse les gegeven op de plaatselijke basisschool. Tijdens deze periode verbleef zij in het huis van het schoolhoofd Dordjé Lama en zijn familie. De vriendschap die toen met hem, zijn vrouw, zijn dochters, zijn ouders en het dorp gesloten is, vormt al acht jaar de reden om telkens weer terug te komen.

Natuurlijk bestijgen we ook nu meerdere keren de berg om Dandagaun te bezoeken en ook nu loopt een bezoek altijd weer anders dan je van tevoren denkt. Vanuit het stadje Budhanilkanta klimmen we over de steile weg door het natuurreservaat Shivapuri omhoog. Langs vele bijzondere bloemen, vogels en vlinders wordt het uitzicht op de Kathmandu-vallei steeds imposanter. Halverwege lopen we het hoofdkwartier van het nepalse leger in. Daar waar hier jaren geleden nog sprake was van een gespannen sfeer in verband met de opstandige maoïstische rebellen, hangen de soldaten nu loom over hun torens van zandzakken of geven ze de fleurige bloemenperken water. Wij mogen zonder gedoe passeren en staan na anderhalf uur klimmen aan het begin van Dandagaun.

We stappen zo'n 100 jaar terug in de tijd. De 'hoofdweg' leidt langs de lemen huizen die stuk voor stuk kleine boerderijtjes zijn met kippen, geiten en soms een buffel. Kinderen zijn zich aan het wassen onder kleine openbare kraantjes, naast vrouwen die hier de was doen met een blokje zeep of de hele afwas wegwerken. Onze eerste uitnodiging voor een kopje thee komt na twee minuten, als we Raju zien. Acht jaar geleden nam hij als 14-jarige deel aan de avondlessen onder andere over thema's als corruptie, uithuwelijking en gewoon verliefd zijn. Nu is hij getrouwd en vader van een tweeling.

We lopen langs de school naar het huis van Dordjé. Omdat de stroom hier ook 16 uur per dag uit is, hebben we hem van tevoren niet kunnen bereiken. Zijn mobieltje kan immers nauwelijks opgeladen worden. Onverwacht bezoek dus. Gelukkig zijn opa en oma thuis. We hebben elkaar een jaar niet gezien, toch is de begroeting wat koeltjes. Oma zegt 'Hoi' en gaat verder met waar ze mee bezig was. Het niet tonen van emoties is typisch nepalees, weten we gelukkig. Aan de pretogen van opa te zien zijn we echter zeer welkom.

Sanu, de vrouw van Dordjé, en hun jongste dochter La Lhing blijken in de school te zijn. De Rotary Club Nepal ondersteunt de landelijke poliovaccinatie en ook in Dandagaun krijgen de kinderen vandaag een medicijn toegediend. Sanu coördineert dit proces. Daarnaast is het ook gewoon een gezellig samenzijn van vrouwen en kinderen in de lerarenkamer van de school. Als Sanu ons onverwacht ziet verschijnen schrikt ze, er is niets te eten in huis. Ze belt Dordjé die vervolgens op zijn brommer de berg afrijdt naar Budhanilkanta. Met kip, brood, kroepoek, frisdrank en een fles water (die hollanders mogen immers niet uit de kraan drinken) komt hij weer thuis. Met deze kip (die buiten gefrituurd wordt in een pan vol olie) geven ze aan de lunch een feestelijk tintje. Normaal gesproken eten ze rijst met linzen en wat spinazie, vlees is dus luxe. La Lhing van anderhalf loopt tussen de geiten en naast het vuur waarop gekookt wordt. Zonder haar uit het oog te verliezen laten ze haar zelf ontdekken wat wel en niet kan. Ondertussen oefenen de oudste dochters Saru en Paru (15 en 13 jaar oud) voor een zangwedstrijd later op de dag. Dit gaat met microfoons en een versterker tegen een karaoke-tape aan. La Lhing pakt steeds de microfoon af en blaast er vol overtuiging in. De buren kunnen dit geblaas en gekraak luid en duidelijk horen, maar niemand stoort zich hieraan.

De witte toppen van de Himalaya komen vrij, de buurkinderen komen voor ons neus staan om naar ons te kijken en wij eten buiten in de zon onze rijst. La Lhing komt ineens in een Tamang-pakje naar buiten. Ook wij worden nu uitgenodigd mee te gaan om Lhosar, het Tamang-nieuwjaar te vieren. Nu begrijpen we waarvoor Saru en Paru zo driftig aan het oefenen waren. We lopen daarom met Saru en Paru de berg af, weer terug naar Budhanilkanta. Bij de tempel krijgen we van Saru een tika (een rode stip op het voorhoofd) en wat rijst en bloemen in ons haar. We hebben haar zegen. Veel verder lopen dan we dachten (zo gaat dat vaak in Nepal), treffen we boven op een nieuwe heuvel op een winderig rijstveld een geïmproviseerd podium aan. Dordjé is net op tijd. Uit de relaxte wijze waarop hij hiernaar toe kwam, was niet op te maken dat hij eregast is. Met zijn jongste dochter op schoot neemt hij op het podium een medaille en een sjaal in ontvangst. Hierna volgen de eindeloze speeches in het nepalees. Als de wind toeneemt en het donker wordt, is de zangwedstrijd waaraan Saru en Paru meedoen nog lang niet in zicht. Wij moeten gaan. Maar eerst moeten we nog eten. Met de Tamangs toasten we met aardappels en koek op het nieuwe jaar. Vandaag zijn we weer even ali-ali nepali, oftewel een beetje nepalees. Lhasso!