Jarig in Nepal

19 maart 2011: Pieter wordt 35, Annemieke 31. Zo'n dag laat je in Nepal natuurlijk niet zomaar voorbij gaan. We besluiten het een paar dagen eerder met onze nepalese en nederlandse kennissen al te vieren, omdat op 19 maart het Holi-festival plaatsvindt en de hele stad dan platligt.

De dag van ons feestje begint als een gemiddelde werkdag van mensen die op reis zijn: in het consulaat van Mongolië. Hier proberen we ons doorreis-visum te halen, dat we nodig hebben voor onze terugweg (Peking-Moskou-Arnhem per trein). Dat het waarschijnlijk wel gaat lukken, blijkt als we het gebouw eindelijk gevonden hebben (in Nepal worden geen straatnamen en huisnummers gebruikt). We zijn namelijk zeer welkom op het consulaat. We moeten de schoenen uitdoen en nemen plaats in een soort huiskamer naast grote witte schelpen, die we kennen uit Tibet. Een paar minuten later vullen we zittend op een tijgerkleedje voor de salontafel, de papieren in. Hoe anders was dat bij de russische ambassade, waar we uiteindelijk staand op straat door een ijzeren hek ons visum in het paspoort kregen.

We rijden terug via de supermarkt om inkopen te doen voor het feestje. Het wordt vooral een kar vol cola, sap en chips: lekker ongecompliceerd dus. Deze supermarkt behoort tot de meest luxe van Nepal, maar verwordt door het gebrek aan opslagruimte tot een soort jungle van levensmiddelen en kuierende Nepalezen die boodschappen doen als een uitje zien. We zijn iedere keer weer blij als we buiten staan.

Weer terug in onze wijk gaan we langs het kantoor van onze vriend Nilam. Zijn reisbureau regelt onze trekking vanaf half april naar West-Nepal, de grens met Tibet en Mount-Kailash (en daarna via Lhasa naar Peking). Het programma moet nog wat 'ge-fine-tuned' worden, maar het ziet er al goed uit.

Langs het groepje jonge zwerfkinderen dat op straat naast de razende brommertjes en auto's zit, lopen we naar de luxe taartenwinkel. Deze doet niet onder voor de sjiek van de Denneweg (ook qua prijs niet trouwens). Enigszins beschaamd maar ook nieuwsgierig proberen we de Pizzahut ernaast uit tijdens onze lunch. Voor ons blijft dit een lastige combinatie: dit stukje Westen te midden van de harde armoede op straat. Niet te lang over nadenken, dwingen we onszelf. Het dakterras moet gereed gemaakt worden voor het feestje.

Omdat de stroom de hele avond uit zal zijn, moeten we het doen met veel kaarsen. Best gezellig eigenlijk. De eerste gasten zijn de portiers en receptionisten van ons gebouw. Op de vraag of de hoofdportier bijvoorbeeld Fanta wil drinken, grijpt hij naar de fles rum en zegt met een verlegen glimlach: 'I think, maybe, this would be better for me.' En hij schenkt iedereen nog eens flink bij. De rum is al op voordat de grote groep gasten überhaupt binnen is, wij genieten vooral van deze vorm van je thuis voelen. Lichtelijk ontroerd zijn we als we van de groep een miniatuur Stupa cadeau krijgen, de voor ons zo bijzondere boeddhistische tempel. Uiteindelijk hebben twintig mensen een ongebruikelijke, maar zeer leuke en ontspannen avond!

Twee dagen later is het echt 19 maart EN vooral Holi-festival. Dit festival kondigt na de droge periode de moesson aan. Dit wordt gevierd met veel gekleurd water, dat vanaf de daken op mensen op straat gegooid wordt. Daarnaast smeren met name jongeren zichzelf en elkaar onder de meest felle kleuren. Wij geloven het allemaal wel en blijven op onze verjaardag samen met de ouders van Pieter veilig op het dakterras, met boeken, zon en tibetaanse momo's.