'You want some acrobatics?'

Voor een korte vakantie reizen we met een bus naar Pokhara, de tweede stad van Nepal. De busrit er naar toe is al mooi: naast de palmbomen en cactussen staan deze maand de roze bougainvilleplanten overal in bloei. Daarnaast zit er vanwege de vele regenval veel water in de rivieren waar we langs rijden, waardoor de krachtige, witte stromen een mooie uitdaging vormen voor de rafting boten die we passeren. Een schril contrast met het rustige beeld van de vrouwen die de nieuwe rijstvelden aan het inzaaien zijn.

Pokhara is een relaxte stad, bovendien is het er altijd gemiddeld een paar graden warmer dan in Kathmandu. Het straalt een beetje de lome en zomerse sfeer uit van een spaans vakantiedorpje. Er gebeurt gewoon bijna niets op een dag. Bij mooi weer weerspiegelen de puntige berg Machapuchre en het Annapurnamassief in het water van het Fewa-meer. Al roeiend hebben we tijdens ons boottochtje meer dan voldoende tijd dit fenomeen te aanschouwen. De bergen weerspiegelen ook mooi in het Begnas-meer dat 10 kilometer verderop ligt. Hier fietsen we naartoe. De weg erheen is niet zo relaxed; het komt meer dan eens voor dat een bus achter je, je eerst opjaagt en 'wegtoetert', je dan inhaalt en afsnijdt om vervolgens gewoon voor je neus keihard te remmen om een passagier uit te laten. Busbanen of bushaltes, we kunnen ons er even niet zoveel meer bij voorstellen.

Verder lopen we veel in Pokhara, om te trainen voor onze trekking. De eerste wandeling gaat naar de World Peace Pagode, een boeddhistische
Stupa op een smalle bergkam boven het meer van Pokhara. Deze Stupa is door een japanse monnik neergezet en moet bijdragen aan wereldvrede. Vol goede moed beginnen we aan het bospad dat ernaar toe moet leiden volgens onze reisgids. Helaas houdt het pad midden in het bos op. Blijkbaar gebeurt het vaker dat toeristen met deze reisgids in de hand hier verdwalen, want we zijn snel gespot door twee jongetjes van 12 jaar. Achter hen aan klimmend en klauterend (nepalezen vinden het maar moeilijk te geloven dat bergen voor ons best zwaar zijn), komt de verwachte aap uit de mouw. Ze willen flink geld hebben voor deze 'reddingsactie'. Natuurlijk krijgen ze dat, en ook nog wat frisdrank omdat we erg blij met ze zijn.
Gelet op deze actie besluiten we de volgende dag via de weg omhoog te lopen naar Sarangkot. Ook dit gaat weer lekker steil omhoog, alle inspanningen zijn echter al snel vergeten als we rond zonsopkomst het uitkijkpunt bereiken. Een groep indiërs is ons voor en is reeds begonnen aan een lachtherapie. Schaterlachend en joelend wordt de zon verwelkomd. Het werkt aanstekelijk, ineens ga je het heel bijzonder vinden dat de zon langzaam omhoog kruipt en de Himalaya in het licht legt.

Was dit al mooi, ons absolute hoogtepunt en hoogstepunt moet dan nog komen. Een reis als deze mag ook best wat persoonlijke uitdagingen brengen, vinden we. En ach, zo eng kan het toch niet zijn om te gaan paragliden? We schrijven ons in en in een jeep scheuren we de berg weer op. Helemaal in touwen en gordels gehezen, zijn we klaar voor de start. Eerst mag Pieter met zijn nepaleze piloot. Het is een prachtig gezicht als hij van de berg afloopt en letterlijk door de wind wordt opgevangen en zwevend verder gaat. Daarna mag ook Annemieke met haar amerikaanse piloot Brian de lucht in. Zowel de start als de eerste ogenblikken zijn niet eng. De boerderijtjes liggen er lieflijk bij en je zweeft zo langzaam over ze heen, dat je het boerenleven goed kunt aanschouwen. Dan echter weet de piloot de thermiek te vinden en gaan we steeds hoger en hoger en nog hoger. Met losse benen zittend in een stoeltje, dat flexibel met je meebuigt bij elk draaitje dat je maakt, wordt het toch wel ineens een zeer uitdagend geheel. We hebben nu even geen Persoonlijke Ontwikkelings Plannen (POP's) meer nodig, aan meerdere competenties wordt hard gewerkt daar boven in de lucht. Alhoewel het uitzicht op het meer, de stad, de heuvels, het dal en de bergen schitterend is, vinden we het prima dat de tijd erop zit en we de afdaling inzetten. De piloot vindt het allemaal helemaal niet spannend, getuige de foto kan er zelfs een relaxed sigaretje vanaf. Als Brian boven het meer vraagt: 'You want some acrobatics?', geeft ook Annemieke maar gewoon eerlijk toe dat ze de landingsplaats prefereert. Tijd voor een biertje...