Laagseizoen: wat doen we met de cognac?

We merken dat we steeds dichter bij Nepal (en dus het indisch subcontinent) komen. Zo horen en zien we steeds meer woorden die we ook al uit het nepalees kennen. Een theehuis/restaurant heet hier wat men in Nepal 'thee drinken' noemt (chai khana). In zo'n chai khana worden de traditionele gerechten van Oezbekistan geserveerd: shashlik, bietensoep (borsh) en gebakken rijst met wortel (plov). Verder verschijnt hier plots de samosa op het menu, dat kennen we ook uit Nepal. Zolang het niet is bereid in katoenolie (waarschuwing voor tante: don't try this at home!) eten we dat met smaak. Voor het vlees bedanken we vriendelijk. Dat hangt in smerige zaakjes in de zon voor te garen. De ingewanden liggen er op een stapeltje naast. Ook te koop. Voor ons voldoende aanleiding om ons te beperken tot de vegetarische shashlik. Het legt in ieder geval een goede bodem als we ons 's avonds aan een wijnproeverij laven. Oezbekistan blijkt een behoorlijke wijnproducent te zijn voor de russische markt. We proeven acht wijnen: rood, wit en dessert. De meeste zijn gemaakt van een voor ons volstrekt onbekend georgisch druivenras. De wijnen zijn helaas van een matige kwaliteit. Dat geldt niet voor de ambiance. Met de lokale sommelier beleven we een gezellige avond die resulteert in een uitnodiging aan het adres van Pieter voor een cognacproeverij de volgende avond. Dan geniet hij van prachtige smaken van acht mooie lokale cognacs, die de moeite meer dan waard zijn. Alhoewel zijn maag daar 's nachts anders over denkt...

In Buchara brengen we ook een bezoek aan het poppentheater. Enigszins vertwijfeld staan we voor een enorm hek, waar een bord voorstellingen aankondigt. We vragen ons af of de hele zaak nog wel in bedrijf is. Maar niets is minder waar. Die avond zijn we de enige gasten (vanwege het laagseizoen) en krijgen we dus een privé-voorstelling. Het speelplezier is er echter niet minder om. Wij genieten met volle teugen van een spel dat op een neer gaat tussen poppenkast, toneel en dans.

Niet alleen in het theater zijn we de enigen. Het laagseizoen is in alle hevigheid losgebarsten, waardoor we de openlucht museumstad Khiva zo ongeveer voor onszelf hebben. We hoeven de straten slechts te delen met de bruidsparen die deze stad overspoelen voor hun bruidsreportage. De stad levert immers een prachtig decor op uit lang vervlogen tijden.

Een ander monument uit oude tijden is het, recentelijk, opgegraven onderste deel (12e eeuws) van een moskee in Buchara. Een moskee die tot de 16e eeuw zelfs enige tijd tegelijk werd gebruikt als synagoge. Nu beschikken de Joden over een eigen gebedshuis, maar ook hier komen de geloven elkaar dus weer tegen. Temeer omdat onder de huidige fundamenten van de moskee een 5e eeuws zoroastrische vuurtempel is ontdekt die daarvoor zelfs dienst deed als boeddhistische tempel. Het boeddhisme komt weer om de hoek kijken. Dat maakt dat we voor ons gevoel op de drempel van het indisch subcontinent staan. Morgen vertrekken we daar naar toe. Lhasso, of te wel: we zijn er klaar voor!